Dzięki intensywnemu rozwojowi psychologii i psychiatrii przez ostatnie kilkadziesiąt lat opracowano wiele skutecznych terapii, jak i skuteczne metody diagnozowania chorób psychicznych. Istnieją jednakże zaburzenia, które cały czas stanową wyzwanie wręcz dla najlepiej doświadczonych lekarzy psychiatrów. Jednym z nich jest Zaburzenie Afektywne Dwubiegunowe. Choroba ta jest bardzo ciężka do zdiagnozowania – choć pierwsze objawy pojawiają się dość wcześnie – przed trzydziestym piątym rokiem życia – ichniejszym różnorakie nasilenie, a także wielorakość odmian choroby utrudnia wczesną diagnozę, która jak i we wszystkich, nie tylko psychicznych, chorobach gwarantuje skuteczniejszą terapię.

Kluczowym objawem Choroby Afektywnej Dwubiegunowej są następujące po sobie, w różnym natężeniu i czasie, epizody depresyjne i maniakalne. Te pierwsze, jak sama nazwa mówi, przypominają depresję – pacjent jest wycieńczony i otępiały, nie widzi sensu w codziennych działaniach, nie potrafi poradzić sobie z najprostszymi czynnościami. Te drugie wprowadzają jednakże pacjenta w stan tzw. manii, o objawach odwrotnych do depresji (na przykład. euforia).

Zasadniczo Choroba Afektywna Dwubiegunowa ma możliwość być omal zupełnie uleczalna – bez wątpienia potrafimy doprowadzić do sytuacji, w której nie wpływa w znacznym stopniu na prywatne i zawodowe życie pacjenta. Aby jednak osiągnąć tak wielki sukces potrzebna jest obecnie wczesne wykrycie choroby, szybka diagnoza, leczenie farmakologiczne oraz zaangażowanie pacjenta. Terapia będzie skuteczna tylko wtedy, kiedy osoba dotknięta ChAD zdecyduje się na ciężką pracę z lekarzem prowadzącym leczenie.

Więcej treści: ChAD.